Mieja-gauta

« Aquí demorèrem un temps arrestats, a remirar la paret longade mai de vint passes ont s’espompissiá lo relòtge de solelh. Sondet de fèrre agut tirava, ara, son ombra de la luna. S’i vesiá comaau plen dau jorn. Aquela ombra dau temps s’alongava de la mande l’ubac e s’anava perdre dins las tacas de ronha de l’engrepitancian qu’espandissián adejà son mau sus la paret. Ont, pasmens,lo rebat d’eternitat pertot present, rebombissiá de pertot e negavatot dins un mond de semblanças sens carn ni òsses. »Mièja-Gauta (Lo gentilòme de veire) apareis en 1989 dins la listade las òbras per paréisser que figura dins la prumièira edicionde Medelha. Trètze ans puòi, en 2002, Max Roqueta me parlètd’aquel vast roman qu’aviá escrich per bocins sus de desenatsd’annadas. Lo metiá en òrdre. Las darrièiras annadas de sa vida,l’autor menèt a son acabament aquel vast roman que consideravaa bèles uòlhs vesents coma una de sas òbras importantas.Dins la tièira dels documents inediches, en 2005, après la mòrt del’escrivan, s’atrobava en bòna plaça aquela espessa plega de fuòlhs.Mièja-Gauta tal que l’avèm ara entre las mans es un libre dau ritmeplanièr, de la construccion volontàriament neblosa, que l’autor, sevei, l’a remanejat trenta ans de temps coma un palimpsèst.A mon vejaire, Mièja-Gauta es una de las òbras màgers de MaxRoqueta. Ten una plaça centrala dins l’edifici, e n’esclaira maid’un aspècte. Es tanben una faula de tot l’engatjament d’escrivand’aquel autor, utopic acarnassiment a donar una cara a una culturasens cara. Coma los patetics gentilòmes de veire que ges de direpòt pas enclaure. Magicians e maudiches. E aquela quista abotísa culir una voluptat requista sus l’òrle dau nonrés.